Віка Біран. Фота Аляксандры Кананчанкі
Віка распавяла, што пачаткам кнігі лічыць турэмны дзённік, які яна вяла, пакуль адбывала суткі за ўдзел у жаночым маршы ў верасні 2020 года: «Пісаць — гэта даўно ўжо мой спосаб пражывання падзей. Калі я іх «выпісваю», дык галава робіцца свабоднай ад рознай х**ні, я магу рухацца далей спакойна. У камеры была асадка і папера, і я пісала кароценькія нататкі».
Аднойчы падчас «шмону» нататкі знайшлі і забралі, чыталі і абмяркоўвалі супрацоўнікі Акрэсціна:
«Так я зразумела, што іхняя мэта — забраць у мяне як мага больш свабод, у тым ліку і свабоду думаць і пісаць пра тое, што я лічу важным. Пасля гэтага шмону я пачала больш адказна ставіцца да хавання сваіх паперак: і ў майткі іх запіхвала, і ў шкарпэткі. Вельмі за іх трымалася, бо ведала, што нават у турме падзей адбываецца шмат, і як выйду — дык забуду ўсе дробязі, а хочацца іх памятаць, ад іх адштурхнуцца і рушыць (як заўжды) далей. І зафіксаваць усю тую несправядлівасць, што была навокал і якой ніхто не заслугоўвае».
Чытаць цалкам: nashaniva.com
